Boekbespreking: How2talk2kids

Lien Verbouw las voor ons het boek

How2talk2kids, Adele Faber en Elaine Mazlish

en vertelt ons wat ze eruit haalde!

Ik had al veel gehoord over het boek How to talk to kids; een collega vanme heeft hem gelezen, toen haar dochter ongeveer 4 was, toevallig (of niet?) even oud als mijn dochter nu. Een dochter, voorzien van een pittig karaktertje, koppig als een steenezel en een ijzeren willetje. Ze kan uiteraard ook heel lief zijn, maar als ze iets wilt (of niet wilt), dan zal ze het ook doen (of niet doen).

Ik was zo iemand  die nooit een schreeuwend, over de grond rollend kind zou hebben, die alles zou uitleggen tegen haar kind, en het kind in kwestie zou dan uiteraard braaf luisteren… Tot mijn kind 3 en daarna 4 werd…  Het ging de laatste tijd een beetje de verkeerde kant uit, met veel roepen, dreigen, en af en toe een tik op de poep of op het handje,  soms een time-out in haar kamer (nu ja, een paar keer per weekend). 

Het boek How to talk to kids kwam dus op het goeie moment.  Het komt erop neer dat je je kind zijn gevoelens moet benoemen (“ik weet dat je kwaad bent”, “ik weet dat je dit heel graag zou willen”) en ook respecteren, dat je het kind niet moet “kleineren” (“je bent precies een baby”), niet dreigen (“ik tel tot drie en dan….”… oeps, die gebruik ik ook wel een 10tal keren per weekend), vergelijken (“je nichtje dat kleiner is, luistert toch beter hoor”… alweer schuldig….), …

Wat bij mij heel goed werkt in die paar dagen dat ik de tips toepas, is een keuze geven (uiteraard twee keuzes die mij interesseren, bijvoorbeeld, poets je liever nu je tanden en daarna het verhaaltje, of eerst het verhaaltje of daarna de tandjes?), humor gebruiken werkt hier ook heel goed (dat deden we al).

Wat voor mij heel belangrijk is, is de autonomie van mijn kind, als iets niet lukt, het niet in zijn plaats doen, maar helpen door te zeggen hoe ze het kunnen doen. Dit wordt ook in het boek beschreven, en paste ik ook al min of meer toe. Hoe vaak ik niet tegen mijn vriend of mijn (schoon)mama zeg “laat haar toch doen, het zal haar wel lukken”.

Er zijn enkele puntjes in het boek waar ik zelf niet over heb nagedacht voor ik het boek las : bijvoorbeeld, over het kind praten terwijl het bij je staat, dat is echt iets wat heel vaak gebeurd, meestal komt het initiatief van iemand anders (de juf, dagmoeder, buurvrouw, …), maar ik praat dan net zo… Dus daar ga ik wat meer aandacht aan besteden,want ik zou het zelf ook niet graag hebben als er over mij wordt gepraat terwijl ik ernaast sta en dus best zelf kan antwoorden. Al moet ik zeggen dat dochterlief me soms corrigeert als ik het (in haar ogen) foute antwoord geef.

Ik vond dat het boek vlot las (’s avonds in bed :-)). De strips zijn handig om te lezen als dochter in de buurt zit lawaai te maken, je hebt er minder concentratie voor nodig. 
Ik raad het boek aan, maar dan vooral aan ouders die nog niet op die manier opvoeden. Voor mezelf was het toch voor een groot deel de bevestiging van dingen die ik al ‘wist’, maar wel de ideale stimulans om terug te proberen uit de negatieve spiraal te raken.

Heel erg bedankt voor het boek, er staan nuttige tips in, al moet ik heel eerlijk zeggen dat ik nog niet zoals in één van de vele voorbeeldjes, vol verbazing heb gestaan van het effect van de tips… Maar ik heb dan ook een koppig karaktertje in huis, die dus niet direct zal toegeven. Maar als er crisissen zijn de laatste dagen, duren ze precies toch veel minder lang. Dus er is hoop ;-).