Het gaat niet om de stukjes…
Zo begint Rolinde haar blog. “Of het niet wat provocerend is om te publiceren?”, vraagt ze me nog als ze me voorstelt haar bijdrage aan het thema van deze maand te ontlenen. Maar wij zijn bij MamAditi niet verlegen om enige boude uitspraak. Lees maar! Rolinde doet je nadenken en doet je vooral beseffen: we moeten doen wat ons buikgevoel zegt, niet wat een ander ons opdraagt.
“Op zich heb ik geen probleem met de methode zelf, waarbij je stukjes aanbiedt aan je baby vanaf 6 maanden. Ik heb mijn twee kinderen op deze manier vaste voeding laten eten. Maar ik maak me wel zorgen om de ontwikkelingen die ik er rond zie gebeuren.
Ik zie het Rapley vs papjes discours polariseren naar een “wij” vs “zij” discussie, wat mama’s kan opzadelen met onzekerheid en schuldgevoelens. En we hebben al genoeg schuldgevoelens als moeder, nietwaar? Ik zie dat moeders elkaar strengere regels gaan opleggen dan Gill Rapley zelf beschreven heeft in haar boek. Moeders voelen zich “niet goed genoeg” omdat ze de methode niet tot in de puntjes volgen.
En ik vrees dat op die manier de kern van de hele Rapley-methode verloren gaat. Rapley gaat in essentie niet om stukjes eten. Het gaat om de regie terug aan je baby geven, dat is de kern. Die regie terug geven is een thema dat je op veel vlakken ziet terug keren: bij de bevalling, bij borstvoeding geven, … En dat is geen toeval.
Mijn pleidooi: Relax, volg je moedergevoel, geloof in jezelf én in je baby
Heel wat voordelen van de Rapley-methode (waaronder een beter gevoel van verzadiging, en minder selectief eten op latere leeftijd) komen juist voort uit die zelfcontrole: Baby kiest zelf óf en hoevéél hij eet (jij kiest wat, waar, wanneer). Is de enige “goede” manier dan om de lepel strikt achter slot en grendel op te sluiten? Is dat de enige manier waarop we ons kunnen bedwingen om de controle van onze baby over te nemen?
Laten we ons niet verliezen in de details**, met het risico dat de kern van de boodschap verloren gaat. Want je kan je baby perfect volgens de Rapley-methode stukjes leren eten, maar als je vervolgens bij je 3-jarige het aantal hapjes zit te tellen, en dreigt met zijn dessert te ontzeggen als het bord niet leeg is, is er toch iets mis gelopen met die regie.
Mijn pleidooi: Relax, volg je moedergevoel, geloof in jezelf én in je baby (!!). En laat je ondersteunen door goede en eerlijke informatie over het voeden van een baby, over normaal babygedrag en de natuurlijke behoeftes van een baby.
Ga je combineren met papjes omdat het nu eenmaal niet anders kan in de opvang? Dat is helemaal OK.
Past de Rapley-methode niet bij jou omdat je veel te bang bent voor die stukjes*? Dat is ook OK, want ook met papjes kan je je baby’s tempo volgen.”
#babysetenzelf
* Uit onderzoek blijkt dat Rapley-baby’s zich niet méér verslikken in stukjes dan baby’s die eerst papjes krijgen. Dus rationeel is die angst ongegrond, maar als jij je er echt te onzeker bij voelt, is dit geen goede methode voor jullie.
** Uiteraard moet je wel goed de veiligheidsmaatregelen kennen als je je baby stukjes geeft, maar die gelden ook bij peuters: Altijd mooi rechtop zitten, in de buurt blijven als ouder, geen gevaarlijke voedingsmiddelen geven (nootjes, hele kerstomaten,…)
Met dank aan Rolinde Demeyer, borstvoedingsvriendelijke kinderdiëtiste. Zij geeft deskundig voedingsadvies van zwangerschap tot 5 jaar. www.opdegroei.be
