Bewust zwanger, het verhaal van Ruth

September 2008. Diploma middelbaar onderwijsop zak en klaar voor een nieuwe uitdaging: een bachelor in de vroedkunde! Ik ging dat wel eens even doen, kinderen laten geboren worden. Mama’s begeleiden in hun zwangerschap, bevalling en kraamtijd. Dat laatste vond ik stiekem maar niks, te weinig spanning. Saai, die borstvoeding, altijd hetzelfde. Hoe meer er eigenlijk mis ging, hoe liever. Na 1 jaar hield ik het voor bekeken en wilde ik gaan voor gynaecoloog. Want wat mochten vroedvrouwen nu eigenlijk in België?

Serieus, heb ik dat ooit echt gedacht?

Gelukkig kreeg mijn leven door talloze factoren een andere wending. Ik werd geen dokter, noch vroedvrouw, maar wel mama. Een moeilijke en een gemakkelijke zwangerschap, twee pittige bevallingen, een erg zwarte kraamperiode en een grijs-roze, véél borstvoeding. Saai? Niet bepaald! Het heeft me ten diepste beroerd en veranderd, het heeft me een andere kijk op het leven gegeven. En het heeft ook mijn oude vroedvrouwendroom terug wakker gemaakt, zij het dan helemaal anders.

September 2017. Diploma “mama” op zak en klaar voor een nieuw avontuur: een bachelor in de vroedkunde! Ik ga dat wel (eens even) doen, mama’s laten geboren worden. Samen met hun kinderen. Ik hoop me vooral te kunnen richten op alles wat er gebeurt in de kraamperiode: verzorging van de pasbevallen mama, verzorging van de kersverse baby, begeleiding bij borstvoeding. Maar een vroedvrouw zou geen vroedvrouw zijn zonder (véél!) oog te hebben voor het emotionele en de beleving van deze heftige overgangsperiode. Nu ik zelf mama werd, kregen woorden uit mijn cursussen zoals “ambivalente gevoelens” een heel andere betekenis. Waar ik als 18-jarige eens kort knikte ter bevestiging van wat mijn geheugen registreerde, schud ik nu hard mijn hoofd en moet ik luid lachen. Dat is nog zacht uitgedrukt, “ambivalente gevoelens”. Ook “postpartum depressie” is niet langer een woord, maar een ervaring. Uiteraard zijn geen twee depressies hetzelfde, maar “zwart” is wel zwart. Het helpt me om de zorg die ik zal bieden met heel mijn wezen te ondersteunen; met hoofd, hart en handen.

Vroedvrouwen zijn van zo’n onschatbare waarde, van in het prille begin, tot enkele weken (zelfs tot een jaar) na de geboorte. Het geschenk van hun steun, aanwezigheid en expertise dat ik zelf twee keer mocht ontvangen, geef ik graag door aan andere mama’s mét hun gezin. Tijdens de zwangerschap worden mama & kind nauwgezet opgevolgd, op alle niveaus: fysiek, mentaal, emotioneel. Er wordt tijd geschonken, tijd om je hart te luchten, om elke kleine zorg te bespreken, om degelijke informatie te ontvangen over bevallingskeuzes die je als vrouw kan maken. Om zelfvertrouwen op te bouwen rond de aankomende geboorte, om angsten bespreekbaar te maken en niet te minimaliseren, om je te verheugen

over het nieuwe leven. Deze tijd wordt voortgezet tijdens de bevalling. Een (zelfstandige) vroedvrouw kan aanwezig blijven van het begin tot enkele uren nadien. Ze kan op de achtergrond aanwezig zijn, maar ook meer op de voorgrond treden en de bevallende mama actief ondersteunen in het opvangen van de weeën en tijdens het persen. Een vroedvrouw kan ook je bevallingswensen bewaken ten opzichte van andere zorgverleners, op het moment dat je daar als bevallende moeder minder/niet toe in staat bent. Niet alleen mama’s kunnen steun ervaren door de vroedvrouw, ook hun partner. De vroedvrouw ziet er op toe dat ook hij/zij een stevige plaats krijgt in het hele zwangerschaps-,  bevallings- en kraamgebeuren, dat ook zijn/haar gevoelens aan bod kunnen komen. Meestal begin je niet alleen aan het ouderschapsavontuur, en hebben zowel moeder als partner nood aan steun en begeleiding, elk op hun eigen manier.

Al deze dingen, en nog véél meer, zo wil ik op een dag graag zijn.

Ruth Sneyers